Dzięki wielu „dostosowaniom” spowodowanym pobudkami politycznymi, dawni znawcy mitologii, poprzez rozrysowywanie drzewek genealogicznych pełnych gracji (i, w niektórych przypadkach, mocno naciąganych), udowadniali, że to od niej wywodzą się linie kolejnych rodów cesarskich. Cesarz nie na darmo określany był jako „dziecię słońca”.

Przez długi czas czczona była w pałacowych świątyniach, aż wyciągnięty został wniosek, iż jest to politycznie niepoprawne, aby istota posiadająca boskie korzenie (cesarz) czciła inną boską istotę.

Bogini Słońca Amaterasu otrzymała jednak rekompensatę.

By nie stracić względów u Bogini Słońca poprzez urażenie jej, wybudowano świątynię ku jej czci poza murami pałacu cesarskiego. Główna świątynia poświęcona Amaterasu położona jest w Ise, prefektura Mie, i do dziś jest jednym z najważniejszych przybytków shintoistycznych w Japonii. Świątynia zbudowana jest z drewna i nie była zmieniana pod względem architektonicznym od wieków. Ze względu na nietrwałość drewna, jest całkowicie przebudowywana co 21 lat, co zostało zapoczątkowane w XVII wieku. Wcześniej, całkowitej renowacji dokonywano co 20 lat.

Zgodnie z wiarą dawnych Japończyków, Amaterasu ma dwa oblicza – dobre i złe, lecz złe, w przeciwieństwie do pozostałych bogów, nie przynosi śmierci i zniszczenia, a jedynie zahamowuje wzrost stymulowany przez dobrą stronę Bogini. Co więcej, Amaterasu sprawowała nie tylko urząd Bogini Słońca, lecz także królowej kapłanek – z tego tytułu zobowiązana była do tkania, wraz ze swoimi kapłankami-tkaczkami, szat dla Bogów. Dodatkowo, w zakresie jej tkackich obowiązków, jak sugerują niektórzy autorzy, znajdowało się także tworzenie szat dla kapłanek odprawiających ceremonie związane z kultem Słońca.

Mocno związane z postacią Amaterasu są lustra, ale o tym w następnym wpisie 🙂

Źródła:

• Littleton C. Scott – Japanese Mythology
• Delmer M. Brown – Introduction w „The Cambridge History of Japan – Ancient Japan”, Cambridge University Press
• Matsumae Takeshi – Early Kami Worship w „The Cambridge History of Japan – Ancient Japan”, Cambridge University Press