Przemyślenia przychodzą z doświadczeniem

W pewnym momencie zatrzymałam się w swym pędzie. Do tej pory podróżowałam gdzie tylko się dało, kiedy to tylko możliwe, dosłownie pożerałam kolejne światy, głodna kolejnych pięknych kawałków rzeczywistości. Pewne nieprzyjemne wydarzenie spowodowało, że musiałam zadać sobie wiele pytań, które dotychczas jedynie wisiały w naelektryzowanym jak przed burzą powietrzu i czekały na ich wypowiedzenie. Pośród nich znalazły się „Po co?”, „W jakim celu?”, „Czy tego potrzebuję?”, „Czy daje mi to szczęście i satysfakcję?”, „Czy jestem na to gotowa?”, „Czy ta forma mi odpowiada?”, „Czy ja coś z siebie daję, czy tylko biorę?”. Te i wiele innych dotąd zawieszonych słów sypały się z nieba jak krople deszczu w czasie rzęsistej ulewy.

Na szczęście deszcz, choć nie zawsze przyjemny, nie kojarzy mi się ze smutkiem i nudą. Jest życiodajną lekcją, która dała mi czas na określenie swoich priorytetów i przewartościowanie życia. Dzięki niej podróże nabrały nowego znaczenia, nadaję im nowej definicji. To już nie tylko fizyczne przemieszczanie się w nieznanym kierunku, stawianie stóp na szczytach wcześniej niezdobytych, uścisk dłoni z tym, kogo i czego jeszcze nie znam. Przestałam szukać poza sobą, rozglądam się też wewnątrz siebie.

Zatrzymaj się w podróży…

Niektóre przemyślenia bolą i rujnują dotąd uporządkowany obraz świata, ale tylko na pozór. Z przemyśleniami i ludźmi jest tak, jak z kamieniem wpadającym do wody – choć powierzchnia jest zmącona i pofalowana, w środku nadal panuje spokój i cisza. Bo niektóre prawdy są uniwersalne, piękne i mądre. Zawsze były w nas i będą, po kres naszych dni. Musimy się jedynie przebić, jak ten kamień, przez taflę wody i sięgnąć głębiej, aby tych uniwersalnych prawd dotknąć i je poznać. Właśnie tutaj, w kategorii „Przemyślenia” będę próbowała dotrzeć głębiej, z lepszym lub gorszym skutkiem. Mam nadzieję, że i Wy zatrzymacie się na chwilę, aby zadać sobie wraz ze mną kolejne pytanie z tych wiszących w powietrzu, a jeszcze niewypowiedzianych.