Po osiedleniu się na Ziemi oraz wybudowaniu pałacu, w którym umieszczony został niebiański filar, Izanagi i Izanami zabrali się za konkrety, a dokładniej – płodzenie boskich potomków.
Zanim jednak oddali się igraszkom, musieli dopełnić formalności, czyli wstąpić w związek małżeński. Rytuał ten był prosty – należało okrążyć niebiański filar (Izanagi z lewej, a Izanami z prawej), a gdy para spotkała się, wymienić uprzejmości i komplementy. Po tym krótkim obrządku para uznawana była za małżeństwo.
W tym miejscu warto nadmienić, że mitologia Japończyków podaje wiele możliwych wariantów tych samych wydarzeń, choć oficjalnie wybierano jeden. Po zaślubinach Izanagi i Izanami nie wiedzieli jak rozpocząć płodzenie dzieci. Tutaj natknęłam się na dwa możliwe rozwiązania tej kwestii:
- nauczyli się tego poprzez obserwację ptaków,
- w wyniku rozmowy odkryli, do czego służą ich zróżnicowane narządy płciowe.
Jako pierwszy na świat przyszedł zdeformowany Hiruko, co przepełniło boską parę smutkiem. Włożyli go więc do trzcinowej łódki i puścili na fale oceanu. Littleton C. Scott przypuszcza, że ta opowieść odzwierciedla starodawny japoński rytuał puszczania na wodę trzcinowej łódki z glinianą figurką (reprezentującą pierworodnego) w środku, jako „kozła ofiarnego”.
Bogowie Niebiańscy, po debacie, doszli do wniosku, że taka kolej rzeczy jest winą Izanami, która pierwsza odezwała się podczas rytuału zaślubin do swojego małżonka. W związku z tym, unieważnili pierwsze małżeństwo Izanami i Izanagi. Zostało ono ponownie zawarte zgodnie z etykietą, według której to mężczyzna powinien pierwszy zabrać głos przy wymianie uprzejmości. Przez długi czas właśnie tym wydarzeniem tłumaczono w Japonii brak równouprawnienia.
Dzięki powtórzeniu rytuału wszystko zaczęło dobrze się układać. Izanami dzielnie rodziła kolejne owoce miłości boskich małżonków: wyspy archipelagu Japońskiego (ośmiem, przez co Japonię nazywano Wielkim Krajem Ośmiu Wysp) bogów wiatru, gór, rzek, traw i drzew. Sielankę przerwały jednak narodziny boga ognia – Homusubi (lub: Kagutsuchi).
Źródła:
- Littleton C. Scott – Japanese Mythology
- Lee Khoon Choy – Japan: between myth and reality
- Tomasz Rejmanowski – Mitologia japońska